Usporedba, ranosrednjovekovni zapadni sveci i rimokatički sveci razvijenog srednjeg veka

Ovo je jedan moj stari članak. Članak je dobar i istinit, ali je jedino dosta preteran što se tiče karakterisanja rimokatolicizma kao zla. Npr. što se tiče Franje asiškog on sigurno nije imao viđenje Isusa Hrista, ali je pitanje šta je to uopšte bilo, sigurno neki demon, ali to uopšte nije ni bitno. 

Dalje, sigurno je da je Zapadna crkva u ranom srednjem veku bila ustvari Pravoslavna.

Ovaj članak se bavi samo pitanjem svetosti, napisaću nadam se još članaka koji objašnjavaju razne druge promene na Zapadu. 

Npr. Brojni ni ne znaju da je papa blagoslovio osvajanje Engleske 1066. godine od vojvode Viliama normandijskog te da je jedan papa savetovao engleskom kralju Henriku II u 12. veku da osvoji Irsku, što je on i napravio. Sve je to politika papa na uništavaju ostatke stare crkve (što ja ne negiram da se ponegde kao npr. u Franačkoj štošta iskvarilo u crkvi još ranije kao npr. omekšanost monaštva), ali ta je tema puno šira da samo ovde sve objasnim.

Ovaj članak je malo stroži, nadam se da mi neko neće zameriti. Moj negativan stav se ne odnosi na rimokatoičke vernike, nego na rimokatoličku teologiju, stavove prvo pape pa rimokatoličkih teologa...

Sledi članak

Usporedba, ranosrednjovekovni zapadni sveci i rimokatički sveci razvijenog srednjeg veka

Rimokalici smatraju da njihova crkva koju zovu Katolička (saborna, vaseljenska) postoji još od doba Hrista i apostola. 

Tako da misle da je Petar uspostavio episkopiju u Rimu i bio prvi papa. Međutim, šta je istina. Apostol Petar je takođe i po Pravoslavnom mišljenju bio u Rimu i tamo propovedao, uspostavio Rimsku episkopiju, ali zajedno sa Pavlom (što i rimokatolici dobro znaju, ali vešto izbegavaju Pavla) uspostavio episkopiju, tako da su dvojica velikih apostola uspostavili Rimsku crkvu i tamo mučenički stradali, zbog čega je Rimska crkva (kasnije i patrijaršija) oduvek uživala veliku čast (i bila prva po časti među ostalim patrijaršijama). 

Da li je apostol Petar uopšte i bio papa? 

Pape u rimskoj crkvi se spominju tek od 4. veka, a ako bi pod papom smatrali episkopa Rima onda bi morali smatrati da je prvi papa bio zapravo prvi episkop Rima. Poznato je iz samog čitanja Novog Zaveta, posebno Dela apostolskih da su apostoli ustvari postavljali episkope, a ne da su sami bili episkopi. Apostoli su bili i ostali apostoli, a nisu postajali episkopi. Nema nikakvih dokaza da je apostol Petar ikada bio episkop. Čak šta više, jedan od najvažnijih dokumenata za istoriju Crkve - Crkvena istorija od Evsevija cezarejskog (4. vek), velikog istoričara, navodi da je prvi episkop Rima bio Lin (lat. Linus). Znači, Evsevije navodi u svojoj Istoriji da je ustvari Lin bio prvi episkop Rima, a ne Petar. Stoga bi Lin bio po onoj gore navedenoj logici prvi papa. Tako da ovo u potpunosti pobija mišljenje rimokatolika da je Petar bio prvi papa. Znači, apostoli nisu bili episkopi, nego su postavljali episkope i nema dokaza za suprotno, niti ima dokaza da je Petar ikada bio episkop bilo gde. Tako da rimokatolici potpuno neosnovano tvrde da je Petar bio prvi papa. Ovakva tvrdnja osim toga liči na pravi sofizam, lukavo postavljanje Petra papom prosto iz razloga veličanja vlastite crkve. 

To je što se tiče toga da je apostol Petar sam osnovao rimsku crkvu i da je uopšte bio prvi papa. Osim toga moglo bi se puno pričati i o njihovim lažnim tvrdnjama o tome da je Hristos na Petru osnovao svoju Crkvu (zasnovano na Matej 16:18) i da je rimska crkva stoga i nepogrešiva. Iz tumačenja zapadnih Otaca počevši još od najranijih vremena, pa sve idući dalje u 1000. godinu može se zaključiti da je mišljenje Crkve na Zapadu bilo da je "kamen" na kojem je Hristos osnovao Crkvu ustvari, ne Petar, već sam Hristos i Petrovo ispovedanja Hrista kao Sina Božijega i Boga (Matej 16:16). Svakim oblikom logike bi morali da dođemo do ovoga zaključka. 

Međutim, kada je Rimsko carstvo u potpunosti propalo u Italiji (751. godine pada Ravenski egzarhat) i gubio se uticaj Vizantije koja je propadala u ikonoborstvu tada se i javlja kod papa mišljenje o nekoj veličini rimske crkve. Pape jednostavno u svojoj nemoći i opasnosti od vanjskih neprijatelja počinju da veličaju status svoje crkve, ovo se dešava postepeno. Papa (Lav III) još u doba franačkog kralja Karla iz opasnosti od Langobarda vezuje sebe za Franačku državu uzdižući kralja Karla 800. godine za cara, a Franačku kraljevinu u Rimsku carevinu. Na taj način zaštitnik zapadne crkve postaje umesto Vizantije tj. Rimskog carstva, Franačka i Franački car tj. kako pogrešno biva nazvano Rimsko carstvo i Rimski car. Varvarizam prisutan u Franačkoj državi dolazi do izražaja i u stalnoj težnji da se ubaci filiokve u Simbol vere. Postepeno crkva na Zapadu sve više propada i varvarizira se. Od države kao zaštitnika zapadne crkve to postaje umesto Franačke ustvari Nemačko carstvo. Tako kasnije papa dolazi u sukob sa Nemačkim carevima. Filiokve kao ishođenje Svetoga Duha i od Sina ulazi u potpunosti u Simbol vere u Rimu 1000. godine, pod uticajem nemačkog cara Hajnriha III. Papa se postepeno gordi i uzima za svoj uzor falsifikovanu Konstantinovu darovnicu i postpepeno dolazi do sukoba sa nemačkim carem. Pravi i prvi krvavi sukob pape i cara dolazi u vreme pape Grgura VII i nemačkog cara Hajnriha IV. Ovakva gorda politika se zadržava u papstvu, ali carevi nikad ne posustaju. Tako da nemački carevi stalno na neki način ratuju sa papama, dok ih papa redovno anatemiše. Ovakvo stanje traje sve do protestantske reformacije u 16. veku. Papa po svojoj teoriji postaje pontifex maximus - prvosveštenik u smislu vlasti nad celom crkvom na svetu i slično, a ujedno je i imperator-car koji ima pravo na državnu-svetovnu vladavinu nad celim svetom. Upravo ovakvo mišljenje biva doslovno i izrečeno od pape Bonifacija VIII u 14. veku, sedeći na prestolu, koji je rekao "ja sam pontif, ja sam imperator". Ova rečenica opet nije nešto što je odudaralo do mišljenja ranijih papa nego biva upravo doslovni izražaj shvaćanja papstva, nečega što je već bilo u papskim glavama vekovima počevši od Dictatus papae (iz 1075. godine) od Grgura VII. Tako i papski poslanik mongolskog kana u 13. veku nagovara da postane katolik tvrdeći da papa ima vlast nad celim svetom (upravo u svetovnom smislu), na što Mongoli odgovaraju smehom. Papa po njihovoj veri u svojoj vladavini ima dva mača, jedan predstavlja državnu, svetovnu vlast - tj. vlast nad celim svetom, tako da svi vladari se moraju pokloniti pontifu, a takođe ima i drugi mač koji je crkveni i predstavlja apsolutnu vlast nad celom crkvom i crkvama na svetu, po tome svaki biskup, nadbiskup, patrijarh i episkop, svi  moraju da prihvate nepogrešivu glavu pontifa, tako i pontif ima pravo da se meša u izbor bilo kojeg episkopa, arhiepiskopa na celom svetu, njegova reč je zakon.

Pontif je ujedno smatran i zamenikom Boga na zemlji - Vikar Hristov (lat. Vicarius Christi). Znači, on je u biti (iako to ne izgovaraju izričito) Bog na Zemlji, dok je Bog, ustvari Bog na nebu. On je vidljiva glava crkve, u smislu nepogrešivi Bog na Zemlji. Ovakav stav je bio znači, u doba od Grgura VII pa dalje u rimokatličkoj crkvi i teoriji. Iako papa nije doslovno smatran Bogom, on je upravo kroz teoriju i postupanje i drugo, upravo smatran Bogom na Zemlji.

Tako da mišljenje da je Petar stena na kojoj je Bog - Hristos sagradio svoju Crkvu je ustvari i postala jedan od temelja rimokatoličke crkve. Po tome Petar je stena i baš na toj osobi, ne na Hristu i Petrovom ispovedanju vere je sagrađena Crkva. I kao takva ona je nepogrešiva, znači, rimska crkva je nepogrešiva. Petar postaje prvi papa, znači prvi nepogrešivi. Petar se od tog trenutka, od izjave Hrista smatra glavom crkve i nepogrešivim pontifom, diktatorom crkve. Petar je posebno poštovan kako veruju rimokatolici i od samh apostola te kada Jovan s njim trči da vidi prazan Hristov grob, on ponizno ustupa svoje mesto velikom pontifu i diktatoru crkve Petru. Kada je Petar pogrešio Hristos ispitujući njegovu ljubav tri puta ustvari potvrđuje trostruku vlast i veličanstvo velikog pontifa i zamenika Boga, Boga na Zemlji, Petra. Rimokatolici ne shvataju pogrešivost Petra pri njegovom trostrukom odricanju od Hrista, a takođe ne shvataju i u epizodi gde apostol Pavle ukorava Petra zbog njegovog ponašanja (Gal. 2:11-21). Oni ne vide to, oni u svojoj pravno-logičnoj-svetovnoj i sofističkoj filozofiji vide Petra kao uže koje će ih odvesti u uzvišeno dostojanstvo. Odvešće ih u apoteozu, papa kod njih postaje Bog, Petar postaje Bog i oni ti stari dedovi na prestolima postaju kao Bogovi na Zemlji, pontifi, diktatori cele crkve, pontifex maximus i avgust u jednom, car careva, gospodar gospodara, nebeski ljudi - zemaljski Bogovi, papa kao Bog svih zemaljskih bogova, vrhovni feudalni gospodar cele Zemlje i vrhovni vladari celog sveta. Ko ne sluša pontifa zaslužuje anatemu i njegova država treba da gori u intediktu i revolucijama protiv anatemisanog vladara. Onaj ko se ne pobuni protiv anatemisanog kralja zaslužuje i da njegova zemlja bude prolivena krvlju (kako je papski legat Pandulf 1213. godine savetovao francuskom kralju Filipu II da napadne grofoviju Flandrije zbog takvog postupanja grofa Flandrije, što je Filip II i napravio). 

Papa nije samo sveti otac, on postaje po njima Bog na Zemlji, iako se ovo ne izgovara izričito. On nije samo po njima svet, on je svet do božanstva. Šta je uopšte svetost onda za rimokatoličku crkvu razvijenog srednjeg veka? Papa je već gord u razvijenom srednjem veku, zašto bi svet čovek uopšte bio smeran kako je i bilo u ranoj crkvi, ranom srednjem veku i u Istočnoj crkvi ... Normalno, s obzirom da se papa gordi, svet čovek ispada da ne treba da bude smeran. Kako je bilo ranije uopšte na zapadu što se svetosti tiče? Kako je bilo u ranoj srednjem veku?

Uzmimo primer svetog Benedikta. Benedikt je živeo u 6. veku u Italiji. Bio je sin bogatih, plemićkih roditelja iz rimskog plemstva. Kao mlad je otišao na školovanje u Rim, izdvojio se u jedno zabito mesto u blizini Rima odakle je odlazio na školovanje. On je bio zgrožen iskvarenošću svojih vršnjaka te je zbog toga učinio to izdvajanje. U blizini gde je odseo na brdu je bio manastir. Upoznao je upravitelja manastira i pod njegovim uticajem je postao monah. Otišao je u pećinu i u njoj proveo oko tri godine. 

Zbog mržnje monaha drugog manastira oni nastoje da ga otruju, Benedikt prekrsti čašu i ona pukne. Zatim odlazi u svoju pećinu, obližnji sveštenik iz zavisti šalje mu otrovani hleb. Benedikt blagosilja hleb i gavran uzima hleb. Zatim, zavidni sveštenik šalje prostitutke kod Benedikta. Benedikt odlazi iz svoje pećine i osniva manastire u kojima će se živeti po monaškom pravilu koje je napisao. Zatim, umire od bolesti u jednoj pećini. 

Benedikt je znači napisao monaško pravilu po kome su monasi takvog tipa nazvani benediktinci. Ovo pravilu je imalo veliki uticaj na Zapadu. Monaštvo posebno naglašava polušnost i smernost, ora et labora tj. molitvu i rad, i ostalo. Međutim, postepeno se u varvarizaciji, neobrazovanosti monaštvo počinje kvariti u Franačkoj, Italiji negde od 8. veka, tako da ga ipak nastoje i popraviti u crkvi, a posebno tzv. Klinijevci (po francuskom manastiru Klini). Ipak, Hildebrand (svetovno ime) tj. papa Grgur VII je i nastojao da popravlja monaštvo. Bruno kelnski je zasnovao asketski red zasnovan na starom obliku monaštva, ti monasi su nazvani Kartuzijanci. Opet je i u doba Frančeska u 13. veku bila mogućnost da se zasnuje monaški život i živi podvižnički po pravilu sv. Benedikta ili Bruna kelnskog. Međutim, Frančesko to nije napravio. 

Uzmimo sad primer rimokatoličkog sveca Frančeska asiškog. Frančesko tj. Đovani je rođen u Asiziju u Italiji u 12. veku od bogatog prodavca svile i neke francuskinje. Njegov otac obradovan prodajom svile u Francuskoj svog sina naziva Frančesko, što znači Francuz. Frančesko odlazi na svoje obrazovanje i živi raskalašnim životom kao i svoji prijatelji. Valja se u bogatstvu takoreći. Vremenom počinje da se bavi davanjem milostinje sirotinji. Zbog svoje darežljivosti on biva prebijan od svoga oca. Kasnije se čak i odriče očeva imena i bogatstva. Tako postaje lutalica i prosjak. On ima težnju i volju da posveti život Hristu. Međutim, umesto da postane monah, on iz svoje dosetljivosti odlučuje da postane lutalica i prosjak. On nastoji da oponaša Hrista i apostole. Na neki način on se identifikuje sa Hristom. Vodi sa sobom 11. učenika koji žive prosjačkim načinom života i životom lutalica. Dok monasi ostaju i žive podvižnički na jednom mestu i rade svojim rukama za život, Frančesko stalno luta i prosi ništa ne radeći. Tako i odluči da njegov Red dobije potvrdu od pape. On je već ranije i napisao pravilo svog reda. Odlazi kod pape Inokentija III i papa ga rado dočeka, ali papa i njegovi savetnici ne žele da priznaju Frančeskov red. Ali san odlučuje. 

Papa usni san i odmah priznaje Red. Upravo ovaj san postaje ključna odluka za celu Rimokatoličku crkvu u vekove. Tako su osnovani Franjevci ili Franciskanci. "San pakleni okruni Osmana" kako je napisao Njegoš u Gorskom vjencu. San zaista okruni Franju i njegov Red u vekove. Kako se može primetiti dalje u tekstu, upravo "san pakleni", okruni Franju. Frančesko je zatim postrižen po Benediktinskom običaju, on i njegovi. Ni ime uopšte nije promenio, znači on ne menja svoje ime kao monasi nego zadržava svoje, i to čak zadržava ime - nadimak. Tako da to izgleda kao neko ruganje rimokatoličkoj monaškoj službi. Frančesko svoj nadimak u "monaštvu" zadržava do smrti. I oni odlaze i lutaju i lutaju, propovedaju gde mogu, kao da građani već i nisu Hrišćani. Stvar je u tome da oni oponašaju apostole misleći da oni propovedaju neznabožcima, ali ovi propovedaju svojoj braći rimokatolicima. Sav njihov rad se svodi na propovedanje, lutanje, i mistično podvižništvo, strano svetom Benediktu. Franjevci su ipak tobož monaški red, ali ipak ni nisu monasi. Znači nastankom Franjevaca nastaje totalno neki nov oblik Reda koji je bio nepoznat ranijim Hrišćanima. Nov Red za novo Doba. Franjevci ne nastoje da spasu sebe i očiste se od grehova i strasti kao sveti Benedikt koji se sklonio u pećinu sa tom namerom. Oni nisu ni skromni kao Benedikt da skromno u pećini provode svoj život u tišini. Ne, oni su glasni propovednici, vikači, idu po Evropi i spasavuju druge glasnim propovednima. Oni nemaju mira da se sklone u neku pećinu i podvizavaju kao Benedikt, ne, oni lutaju, luduju takoreći. Tako Franjo luduje, pa odlazi i kod sultana da mu propoveda Hrišćanstvo. Ipak je pušten bez ikakve štete. Tako nije prošao Benedikt, koji je umalo otrovan, ne od sultana, ne od muslima, ne od vernika totalno strane vere, nego od svoje braće, monaha Hrišćana kao i on, od hrišćanskog sveštenika u blizini je umalo otrovan i brutalno obeščašćen. Frančesko ne sluša nikoga, on samo luta i luduje na neki način, tako da odlazi i kod sultana. Benedikt je ipak bio poslušan svom nadređenom u monaštvu prije smrti nadređenog. Franjo ima neki nagao sistem molitve i neku patetičnu pobožnost, nazivajući Mesec i Sunce svojom braćom i propovedajući i pticama. Njegova pobožnost i način ponašanja se sav svodi na vanjštinu i senzacionalizam, i na tome da ga ljudi vide. Dok Benedikt sedi u osami svoje pustinje, u svojoj pećini, Frančesko takoreći ronda praveći senzacije. Pred kraj svoga života on dobija nešto novo. Dobija nešto novo što nije bilo ikada poznato ranije u Hrišćanstvu, bilo na zapadu, bilo na istoku. Tokom svojeg posta od 40 dana Frančesko dobija svoje viđenje gde oseća sebe da je jednak Bogu, da je jednak Hristu. On viđa neko biće sa krilima serafima koje se nalazi na krstu i ima lik Hristov. Od njega dobija stigme. Dobija rane na rukama i nogama kao Hristos. Od tih svojih rana i bolesti odlazi u grad na lečenje. Svi ljudi viđaju svetog Franju i dive se njegovim ranama. Sada oni znaju da je on kao Bog. Tako Franjo posle i umire.

Molitva Bogu i post ispada opasan posao, jer se mogu zaraditi opasne rane od nekog serafima. Iako se Benedikt molio i postio i više od Frančeska, uopšte nikada nije stigme ni zaradio, niti je "shvatio" da je molitva i post u osami opasan posao, s obzirom da je prvo proveo oko tri godine u molitvi i postu u pećini, a potom je opet bio u pećini u molitvi i postu, tako da je na taj način proveo većinu svoga života, nikada ne dobivši rane od nekog serafima. Iako ga je neki serafim ili heruvim sigurno hteo uništiti potaknuvši da ga otruju i da zgreši sa prostuitkama, a taj serafim ili heruvim koji je to poticao nije uopšte od Boga, nego je nepomjanik. 

O čemu se upravo i radi, Hristos nikada nije ni bio serafim, niti se identifikuje sa serafimom, jer je on i Bog, uveliko i nepojmljivo veći od bilo kojeg serafima. Viđenje koje je vidio Franjo nije uopšte ni Hristos, a stoga je sigurno od nečiste sile. U biti radi se o dejstvu nečiste sile. Franjo je pao u zabludu i izjednačio se samim Bogom - Hristom, on je postao Hristos u telu, u formi, tako što je i dobio rane Hristove. Njegova težnja da postane sam Hristos na zemlji i da propoveda kao on sa svojim apostolima je i urodila plodom da je on na kraju i tobož postao sam Hristos dobivši i Hristove rane. Njegova gordost i uobraženost je i dovela upravo do toga. On je propao i upao u ono što su iskusni monasi i sveci vekovima prije Franje nazivali prelešću i zabludom. Franjo je i koristio netačan način molitve umišljajući svašta pred svojim očima u molitvi. Dobio je šta je hteo, postao je kao papa, rimokatolički Bog na Zemlji. Zato se "visoko uzdiže" i postade svetac kod rimokatoličkog puka. To je ta ogromna zabluda i pad Franje. 

Ubrzo ga je zemaljski Bog papa proglasio svecem i ubrzo je postavljen temelj za Franjinu crkvu u Asiziju. Njega ne treba Bog da proglašava svecem, dovoljno je rimokatolički Bog na Zemlji da ga proglasi svecem tj. papa. Tako je zasnovan Franjevački red, na Franji asiškom, a Franjevci su ubrzo promenili svoj način života i postali postepeno kao obični monasi i to puno opuštenijeg načina života od Franjinog. Ali, ipak je Franjo udario temelj novoj svetosti i rimokatoličkoj duhovnosti i mnogo čega drugog. On postaje uzorkod rimokatolika kako postati Bog na Zemlji i pored pape.

Očito je iz svega da se Zapad postepeno pogordio, uzimajući u obzir brojne elemente njihove vere, a takođe i njihovu novu teologiju novoga Doba - sholastiku. 

Kada usporedimo Benedikta i Frančeska vidimo ogromnu razliku. Iako su i Benedikt i Frančesko smatrani sveci kod rimokatolika oni su suprotni jedni drugom. Da li je uopšte Benedikt svetac kod rimokatolika? Benedikt ni nije njihov, njihova crkva ni nije istog duha kao on. Nova crkva za novo Doba. Novi papa, nova svetost, nova teologija, novo sve. To je duh rimokatoličke crkve od razvijenog srednjeg veka, čime je raskršteno sa ranosrednjovekovnom zapadnom crkvom. 

Da sumiramo usporedbu. Benedikt je bio pravi monah i promenio je svoje ime kao monah, Frančesko nije bio monah, nego kvazi-monah, nije promenio svoje ime kao monah nego je imao ime-nadimak u svom Redu. Benedikt se bavio zdravim podvižništvom, skroman, smeran, pazio na svoju dušu, vodio tih oblik života u postu i molitvi. Frančesko je lutalica, prosjak, luta, galami propovedi, ide čak senzacionalistički da porpoveda sultanu, gord, moli se raspaljenom krvlju nezdravim podvižništvom, luta ne pazeći na dušu, spašava druge, a ne sebe, dobija stigme u prelesti, izjednačava se sa Bogom. Znači, prava suprotnost. U pravom smislu Benedikt je svetac, a Frančesko čovek u prelesti, žalosno je i reći.

To je pravi duh rimokatličke crkve i nova svetost koja se javlja od Frančeska asiškog.

I sad je takođe Frančesko koren novog Doba. Papa Ivan Pavao II ga je uzeo kao zaštitnika ekumenizma, Asizi je mesto spajanja svih religija, to mesto lažnog sveca postaje mesto stvaranje lažne sve-crkve, mesto ujedinjavanja svih religija.  

Bez obzira na ovu usporedbu možemo takođe promotriti i život drugih svetaca ranog srednjeg veka i zapaziti veliku sličnost sa sv. Benediktom, a nasuprot Frančesku. Kao npr. sveti Katbert, Bed časni i drugi.

Što se tiče ženskih svetaca možemo i tu napraviti usporedbu. Možemo usporediti život sv. Sholastike, sv. Radegunde i Katarine sienske.

Sveta Sholastika je bila sestra i bliznakinja svetog Benedikta. Ona je takođe kao i njen brat otišla u monaštvo, ali u ženski manastir. Nije ludovala i lutala, nego je živela trezveno i podvižnički u manastiru, skromno, smerno, bez lutanja, ludovanja i senzacija. Upravo je takvo i njeno čudo koje je učinila. Kada je njen brat bio u poseti kod nje i kad su se zadržali u razgovoru o duhovnim temama Benedikt je odlučio da ode u svoje prebivalište, dok ga je ona zadržavala. Zatim se pomolila Bogu i zagrmilo je i pala je velika kiša tako da je brat morao da ostane kod nje, i tako su ostali dugo vremena zajedno u razgovoru. Nakon nekog vreme, nakon otprilike nekoliko nedelja, ona je umrla. Nije takva Katarina sienska, rimokatolička svetica, koja dobija stigme da je svi vide, nema tu skromnog čuda već senzacionalnog.

Sveta Radegunda takođe ima sličan život u monaštvu i duh, kao i Sholastika. Požive pobožno u postu i molitvi i dobrim delima u 6. veku, bivša žena franačkog kralja Hlotara. 

Katarina sienska je drugačija. Ne upoređujem ovde Klaru asišku koja je živela u doba Franje. Ne upoređujem, jer se ženski oblik nove duhovnosti još tada nije ustanovio. Klara asiška je čula Franjinu propoved i odmah odlučila da živi kao i on. Ali ju je on postavio u benediktinski manastir i tamo je živela sa sestrama kao monahinja. Ona je nepromišljeno, znači odmah, svojom voljom bez odobrenja nadređenih odlučila da živi kao pustinjak u zatvoreništvu. Takva odluka bi bila kod ranijih monaha skroz nepromišljena i brzopleta, zasnovana u potpunosti na svojoj volji. Tako ona živi, i nepromišljeno iznosi ono što rimokatolici zovu hostijom i to pred neprijatelje grada. Umesto da štiti od uništenja, ona iznosi hostiju pred neprijatelje i Nemci su onda odlučili da ne naškode gradu.

Međutim, da se vratimo na priču o Katarini sienskoj.

Katarina je živela u Italiji, u Sieni u 14. veku. Ona je bila prava ženska franjevka po svemu. Lutala je i lutala, propovedala i to kao jako mlada. Stalno je postila i svaki dan uzimala "pričešće". Ona je zvala papu u pismima "tatice", a ne sveti oče kao ranije. Pisala je i pisala, tj. diktirala, jer je bila nepismena. Stalno je bolovala od nekih besmislenih viđenja. Bila je čak kod pape i bila mu savetnik, nagovorila je papu da se vrati u Rim, ušla je u svetovnu politiku papa. Jednom kad se "pričestila" dobila je stigme. Posle smrti ubrzo je papa proglašava sveticom. 

Ona predstavlja sasvim nov sistem ženskog monaštva i svetosti, u potpunosti usklađenog sa Frančeskom asiškim. Ona je suprotnost sv. Sholastici i sv. Radegundi po načinu života, duhu i svemu.

Tako da se Zapad pogordio. 

Crkva se iskvarila, papstvo je propalo, shvaćanje svetosti se izmenilo. Nastalo je novo Doba. I nažalost do dana današnjeg ova iskvarenost se nije ni popravila. To je prava istina rimokatoličke crkve.

Da li razvijenost države išta dokazuje

Da li dokazuje.

Ne i zašto bi. Ako je na primer neka rimokatička država razvijena, a neka Pravoslavna nije, to nije nikakav dokaz. 

Evo zašto nije.

Svi znaju za Vavilonsko carstvo. Tamo se sigurno nije obožavao Bog, nego su bili mnogobožci, idolopokonici. Vavilonsko carstvo je bilo razvijeno i izuzetno moćno, a opet mnogobožačko, čak na periode puno razvijenije od Izraelske države. Zatim, su odveli Jevreje u ropstvo i da li je to uopšte bio dokaz čija vera je prava. To sve piše u Starom Zavetu. Normalno da nije.

Zatim, rani Hrišćani nisu ni imali državu, dok je Rimsko carstvo bilo moćno i razvijeno. I da li je to bio dokaz čija vera je prava. Normalno da nije. (Kasnije je opet rimsko Castvo postalo Hrišćansko.)

Tako nije ni razvijenost države sada niti ikada dokaz prave vere. Ovo bi se moglo odnositi i na brojnost. Hristos je rekao: "Ne boj se malo stado, jer bi volja Oca vašega da vam da Carstvo."(Luka 12:32) Tako da ni množina nije dokaz prave vere.

Koji su izvori

Neko će možda reći koji su ti izvori. Izvori su uglavnom istorijske knjige na engleskom koje su napisali ljudi koji uopšte nisu Pravoslavci.

Nedavno sam pročitao knjigu Inheritance of Rome 400-100 od Chris Wickam, pa History of Byzantium od Timothy Gregory, pa The history of knight od Frances Gies i tako dalje i puno, puno još (čitam non stop i to dugo vremena, bavim se istorijom dugo vreme). Normalno čitam i teologiju, filozofiju. 

Sve knjige o srednjem veku bez problema daju sliku o kvarenju papstva kroz vreme.

Zapadni sveci u staro doba se nimalno ne razlikuju od istočnih svetaca.

Kao npr. zapadni Amvrosije milanski iz 4. veka i istočni svetac Grigorije Palama iz 14. veka. 

Tu nema razlike.

Dok ima razlike između npr. Franje asiškog i npr. svetog Save srpskog. Oba su iz 13. veka.

Sveti Benedikt i Franjo asiški su skroz različiti, sveta Sholastika i Katarina sijenska su skroz različiti.

Duh je različit. Na zapadu je nastalo skroz nešto novo i strano ranijoj Crkvi. 

Ko je tu otpao od koga. Otpala je Zapadna crkva od Istočne, a ne obrnuto.

Bez obzira na papino gordo nazivanje šizmaticima i prećenje krstaškim ratovima što nikakve nema veze sa učenjem Isusa Hrista.

O izvorima više. Ja nastojim i knjigu da napišem izuzetno detaljno, sa more izvora i fusnota. Knjiga bi pobijala sve do A do Ž do 1500. godine. Sadržavala bi celokupnu detaljnu istoriju ključnih država u Evropi i crkvi, teologiju, životi proglašenih svetaca, umetnost, arhitektura, stav prema ratovima, monaštvo, papstvo, dogme i sve ostalo.  

Razni tuđi komentari na you tube o RK crkvi

Ovo su odlični komentari. Nisu moji.

Joshua Elie Blachier

prije 2 godine

Latins are still conflating Peter with Rome I see. Let's ignore the fact that Peter and Paul founded and led Antioch first, and that Alexandria was founded through Peter before Rome, or that Pope Gregory I explicitly stated that the authority of Peter lies in all three Sees as one See of Peter.

Rome will never understand the Church until it understands that it is not synonymous with Peter. 

ElasticGiraffe

prije 1 godinu

@jackie disspain I listen to EWTN Radio fairly regularly, including and especially Catholic Answers, and I'm well acquainted with church history. I'm also familiar with the evolution of papal self-assertion, from Damasus I through Leo the Great, Gregory VII, Innocent III, Boniface VIII, Urban VIII, and Pius IX. So you have some audacity calling me "willfully ignorant" and afraid of Roman Catholic websites. The biblical argument for papal supremacy is simply and obviously overrated by your church's apologists, as anyone not blinded by prejudice--and bound by a faith requirement to affirm any development in Latin church teaching for the reasons determined by the Roman magisterium--can see. 10:46 Bonnie Johnstone

Bonnie Johnstone

prije 1 godinu

Latin Mass Choir

First among equals was the norm in the council of Patriarchs until Western Rome wanted more power over the other Patriarchs. Even Peter never did this. It was James in Jerusalem who headed the first council and at Antioch Peter did not lead by himself. Christ never said upon Peter I will build my Church, but this rock (which many interpret as example). 10:58to je rasprava između Pravoslavnih i katolikavodi se 2 godine vidim na videu o 1054. od Rivsaima neki Škot pravoslavni koji se raspravljaja sam se prije raspravljao na onom videu o 1242. bitka na ledu, o Grgi IX i inkvizicijii to s nekim pravoslavcemwhat great Vasilios was saying even from the 4 century and its before the chisma((If the wrath of God continues against us, what help can the Western arrogance and arrogance offer us? They neither know the truth nor want and tolerate to learn it, but as they are hypered by unspeakable suspicion ... they are afraid of those who tell them the truth and support the heresy with their attitude. I even think of writing to the first (Pope of Rome Damascus) and a leading of them ... that they neither know the truth nor admit to follow the path through which they could learn it ... and not to regard it as a virtue the pride, which is sin enough to create, by itself, was hating God "(Great Vasilios , EI 1, 304).Three centuries later, in 680 AD, the Sixth Ecumenical Synod indicated to the Catholics some innovations, but they did not matter. The West proceeded to separate.

By the time we reached the 9th century, when, to the surprise of not only the Eastern but also the Western ones, the Pope wanted to appear "the divine right" (!), The ruler of the Church and the whole world, above all the Patriarchs and Ecumenical Councils (who recognized the pride of honor, the lead between equals, however, he demanded superior authority) !!! From ambition he was stirred up in the internal affairs of the Church of Constantinople, when the Patriarch of Constantinople was Ignatius and Photios.

From that time onwards, because the Westerners were increasingly moving away from the Holy Tradition of the Church of the Holy Christ, the Easterners did not agree with their arbitrary innovations. The Schism in the Church of Christ was now more than visible.

Finally, in 1054 we reached the final separation. The following happened: A three-member delegation, supposedly supposedly sent by Pope Leo the 9th (who had meanwhile died), after provoking many episodes in Constantinople, rushed to the Holy Sacred Sacred Church during the Divine Worship, and Cardinal Overt left a document to the Holy See, with which he then ordained the then Orthodox Patriarch Constantine Michael Kürularius and all the Orthodox as heretics!

Since then the Catholics have ceased to communicate with the Eastern Orthodox Church, as well as with the four other Patriarchates, a sad fact that contrasts with the Evangelical Law, who does not want to have Schism in the Church of Christ.And we come to today, in 2012, where the Catholics, instead of revisiting their attitude and coming back from where they left, ask the Orthodox Church to refuse the ancient Holy of the Faith and to submit to the Pope of Rome!

But let's look at our basic dogmatic differences with the Catholics:

1) In the Symbol of Faith ("Believe"), they added arbitrarily the phrase "and from the Son", a foreign teaching not in the Gospel. On the contrary, our Lord Jesus Christ, He clearly states that the Holy Spirit rather than the Father is coming (according to the Gospel of John, Chapter 15, Section 26), which the First and Second Ecumenical Synods recognized and validated.

2) Catholics argue that the Pope has the infallibility! The Apollo of Catholics, in 1870, during the first Vatican Synod, recognized the infallibility. That is, when the Pope speaks of faith from the earth, he is sure!

But the idea that the Pope does not make mistakes is contrary to the Bible and the Apostolic Tradition because it means Absolute Divine Being!

We know that Absolutely God-inspired and therefore infallible, were only the Holy Apostles, who were especially enlightened by the Holy Spirit, and they spoke and wrote what they saw and heard (Luke the Gospel, Chapter 6, Section 10, and John the Gospel , Chapter 14, Section 26, and Chapter 16, Section 13).On the other hand, the apostles Peter and Paul, the First Priests, never asked for their own will, but they were discussing enough, all together the Enlightened Holy Apostles, and then ended up in their Divine Conclusions, and never in the dictatorial way the Pope, who has come to proclaim himself the successor of Apostle Peter and a representative of Christ, the visible head of the Church (the so-called "Pope's Protector") and a sure-footed teacher of Christian Faith !!! And this is so, while the New Testament clearly states that only Christ is the Head and the Chief of the Church, both the Armed here on Earth and the Triumphant Church in Heaven (Ephesians Letter, Chapter 1, Paragraphs 22-23 ).

3) The Catholics imposed on their clergy obligatory celibacy! While, according to the New Testament and the entire Church Ecclesiastical Tradition, the Cleric is free to choose between Marriage and Celibacy.

4) They teach that there is purifying fire, which is not mentioned anywhere, neither in the Bible nor in the Holy Ecclesiastical Tradition! That is, the souls after death are cleansed of stains of sins that were not cleansed when they lived with the body on Earth!On the other hand, the New Testament teaches us clearly that the Lord Jesus Christ, with His Crossing Sacrifice, has been "Sacrifice of our sins", that is, the grace of Christ that came from His Cross-Sacrifice, He gives the remission of the sins for as long as we are on earth and confess (John 1, Catholic Letter, Chapter 2, Section 2).

And yet, when we leave this life, there will be no purification of our souls, except their Judgment by the Lord.

holy tradition allows the ceremony's called mnimosina and the prayers for the dead in Church and in private especially for the dead we pray since they cannot help them shelf's

Komentari na youtube u vezi RK crkve

"You are right. When we read first Church History written by Eusebius of Caesarea he wrote that first Roman bishop - Pope was Linus. This is very bad thing to call Peter first pope, probably invented by Hign medieval Popes in fighting with German Emperor from time of Emperor Henry IV. All Apostles was leader of Church there was not dictator of Church like Popes invented it in High Middle Ages."

"Great. Jesus Christ by rock mentions not Peter, but rock is Christ and faith that Jesus Christ is God and Son of God. Peter just said that Jeus is Son of God. This faith is rock. Peter also never mentions that Peter is rock of fondation of Church, he mentions that salvation is only is by name of Jesus Christ, and Christ is rock. Latin Fathers before schism also believed that. Popes fighting German Emperors in High Middle Ages probably invented all that, and certainly forged document - the Donation of Constatine created this western dogma of papal supremacy. ...

Yes and Pope is forerunner of Antichrist. People do not know that Popes from High Middle Ages thought of themself that they have right to rule the World. It starts from Gregory VII and Dictatus Papae in 1075."

"Um... There was no "Petrine" subordination in early Church. Orthodox Church hold ancient beliefes of early Church and it did existed as One Holy Apostolic Church. Theory of subordination to "Petine seat" came first with forgered document from 8th century called Donation of Constantine (it was discovered that it is forgery in 16th century in Italy) and from inventions by pope Gregory VII in 11th century. It is all based on ancient pagan Roman ideology of person of Roman Emperor - emperor and pontifex maximus in one person. ... Also apostle Peter was never regarder as first of apostles and apostle above other apostles (by apostles themself), as we can see that he was not infallible (he denied Christ three times, and made mistake when ap. Paul write about it (Epistle to the Galatians 2:11-21) and he was equale with other apostles (his will did not ruled in Apostolic council (the Works of the Apostles, chapter 15). Peter is one of foundations of New Jerusalem, every apostle is foundation. (Book of Revelation 21:14). So, we can see that belief that ap. Peter is ruler of other apostles and above other apostles is not truly Christian belief and belief of early Church. Also bishops are successors to the apostles and bishops (patriarchs) also do not need to be subordinate to Roman bishops. And in 5th century there was no need to be subordinate to Roman bishop -pope. True faith is essential to Church and not person of one man and every man can make mistakes."

To su sve moju komentari, a ovde stavljam i jedan od nekog drugog koji je odličan.

"Patriarch of Constantinople Michael Cerularius after 16. july 1054. (anathema) convoked council and they called poapal legat Humbert of Silva Candida on council but he did not wanted to go and his suite also. On council they affirmed decision of Patriarch. ... You should mention the Donation of Constantine - forged document by which Popes believed they are head, major in Church. ... True is that Western Church changed Nicene-Constantinople creed which was forbidden by anathema to change, Pope become "Emperors", everything changed in West. And as we look history Roman Church is changing more and more, in 1871 is dogma of papal infallibility. Eastern Church did not changed from times of Apostles. ... Humbert was wrong in many things. "